Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2007

ο παππούς μου και η σημαία

Ο παππούς ήταν ένας άνθρωπος απλός, εργάτης της Γης.
Το πιο μεγάλο ταξίδι που έκανε στη ζωή του ήταν σαν έφυγε από το νησί του και πήγε να πολεμήσει για την πατρίδα του στα ξένα, άγνωστα σε κείνον μέχρι τότε, μακρινά, χιονισμένα βουνά της Αλβανίας.
Ο παππούς δεν ήταν ένας ήρωας.
Δεν είχε τίποτα με τους Ιταλούς.
Δεν έφυγε χαρούμενος που πήγαινε να σκοτώσει και να σκοτωθεί.
Ήταν ένας ήσυχος νέος του χωριού που ήταν ερωτευμένος και του άρεσαν τα γλέντια.
Αγκάλιασε τους δικούς του, έσφιξε τα χείλια να μη δακρύσει και κίνησε για τον πόλεμο.
Δε γύρισε με μετάλλια.
Γύρισε μονάχα με ψείρες, μια κουβέρτα δανεική, σκληρές αναμνήσεις και ένα μπέρδεμα στην καρδιά του για τις νίκες, για τους φίλους του που χάθηκαν, για την ήττα, για την οπισθοχώρηση.
Γύρισε με ψηλά το κεφάλι, με την περηφάνεια πως έκανε το χρέος του.
Ο παππούς μου δεν πήρε μέρος στον Εμφύλιο.
Έζησε πολλά χρόνια ακόμα, έκανε παιδιά και εγγόνια και δούλεψε μέχρι τα γεράματά του.
Οι αναμνήσεις του δεν έσβυσαν ποτέ.
Εκείνος έσβυσε ήσυχα σε ένα νοσοκομείο.
Για τον παππού μου, για τους παππούδες μας, ήρωες του πολέμου και της αντίστασης, αλλά και τους άλλους, εκείνους τους ήρωες της δουλειάς και της ζωής, έβαλα σήμερα τη σημαία στο μπαλκόνι μου.
Όχι για κάποιους νεοέλληνες πολεμοχαρείς και πολεμοκάπηλους...
Όχι για τους Ελληναράδες του ψευτοτσαμπουκά και της αρπαχτής...
Όχι για τους “πατριώτες” του καναπέ, του φραπέ, του ρατσισμού, της αντίδρασης και του προπηλακισμού των αλβανόπουλων.
Την έβαλα περήφανα για να θυμάμαι τους παππούδες μας.
Γι' αυτούς που χάθηκαν και γι' αυτούς που έζησαν.
Την έβαλα και για να θυμάμαι τους μαυραγορίτες, τους δοσίλογους και τους χαφιέδες...
Και δεν τη χαρίζω κανενός.....

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όπως τα λες Ντίνο . . . .
Ο παππούς σου, ο πατέρας μου, ο γεροντάκος της διπλανής πόρτας,
δε χρειάζονται κοντάρια και σημαίες, ταρατατζούμ και δεκάρικους λόγους.
Αρκεί μια σκέψη ευγνωμοσύνης κι ένα λουλούδι δίπλα στη φωτογραφία τους.
Side21

Ανώνυμος είπε...

Ακριβώς αυτό. Καλύτερα δεν μπορούσες να το γράψεις.
30 χρόνια φαντάρια τα 20 απο αυτά σε πολέμους έχουμε κάνει ως οικογένεια, για να έρχονται οι γερμανοτσολιάδες και οι απόγονοι τους να πουλάνε ψευτοπατριωτισμό με το κιλό.

angelina είπε...

Εχεις δίκιο. Για αυτούς αξίζει μόνο αυτή η ημέρα. Για να θυμηθούμε τους δικούς μας ανθρώπους που πράγματι έκαναν κάτι. Είτε το ήθελαν είτε όχι (γιατί και ο δικός μου παππούς δεν πήγε με χαρά). Φοβερό αφιέρωμα. Συγκινήθηκα. Μπράβο!!!

Ανώνυμος είπε...

"Για τον παππού μου, για τους παππούδες μας, ήρωες του πολέμου και της αντίστασης, αλλά και τους άλλους, εκείνους τους ήρωες της δουλειάς και της ζωής, έβαλα σήμερα τη σημαία στο μπαλκόνι μου"

Πρόσεξε μόνο μην σε πάρουν είδηση οι "κουκουλόφρακτες" ορδές του "σύντροφου" Στρατούλη, γιατί θα της βάλουνε "μπουρλότο"! Και μην ελπίζεις οτι θα πας στα δικαστήρια τότε, και θα βρεις το δίκιο σου! Θα πλακώσουν κακομοιρη μου, (όπως πάντοτε άλλωστε), ως αυτόκλητοι μάρτυρες υπεράσπισης (των "κουκουλόφρακτων" εννοείται...) ο Αλαβάνος και το "συνάφι" του και στο τέλος θα βρεθείς και κατηγορούμενος (για εθνικισμό.... για σωβινισμό....για το οτι με την προκλητική αυτή ενέργεια σου, δημιούργησες ψυχολογικά προβλήματα στους αλβανούς της γειτονίας σου, αφού οι γονείς και οι παπούδες τους, ως συνεργατες και συμπολεμιστες των Ιταλών, είχαν υποστεί τα πάνδεινα από τους Έλληνες κατα τον πόλεμο του '40 κλπ κλπ κλπ)

Για βγάλε την σημαία λοιπόν! Εντάξει....είσαι Έλληνας... δεν χρειάζεται όμως και να το δείχνεις! Λέγε αορίστως ότι είσαι "Βαλκάνιος" (γενικώς) και "προοδευτικός!Οι καιροί είναι "πονηροί" φίλε μου!

(ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Για τους ήρωες της εργασίας κλπ κλπ που ύψωσες και για εκείνους ελληνική σημαία την 28η οκτωβρίου, όπως λες, που είναι το πρόβλημα; Λογικά έπραξες! Αφού συνέπεσε φέτος, (ημερολογιακά) να γιορτάζουμε το "ΟΧΙ" μαζί την "Πρωτομαγιά", τι άλλο μπορούσες να κάνεις δηλαδή; Μηπως κι εγώ, την 25η Μαρτίου, δεν θα γιορτάσω μαζί και την επέτειο του πολυτεχνείου;)

DINOS TZORTZOGLOU είπε...

Σιγά ρε ανώνυμε....
Υ.Σ. Κι εγώ στο... "συνάφι" είμαι...

Ανώνυμος είπε...

Λοιπόν στην "Ανέμη" του Νικ. Δημητρίου υπάρχει μια ωραία ιστορία, η οποία συγκρίνει έναν υπηρεσιακό και αυταρχικό Έλληνα αξιωματικό στρατιωτικό γιατρό, με ένα Ιταλό όμοιό του και μάλιστα κατακτητή και κερδισμένος στον αγώνα του ανθρωπισμού βγαίνει ο δεύτερος. Γιατί πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι και η πατρίδα δεν είναι δυνατόν να είναι "ένα πουκάμισο αδειανό"!

Ανώνυμος είπε...

πολυ συγκινητικο ...
εγραψες πολυ απλα και βαθια.. ετσι οπως αξιζει σε εκεινους τους ανθρωπους..
σχολια δεν χρειαζονται ..
μονο ενα μπραβο..