ο παππούς μου και η σημαία

Ο παππούς ήταν ένας άνθρωπος απλός, εργάτης της Γης.
Το πιο μεγάλο ταξίδι που έκανε στη ζωή του ήταν σαν έφυγε από το νησί του και πήγε να πολεμήσει για την πατρίδα του στα ξένα, άγνωστα σε κείνον μέχρι τότε, μακρινά, χιονισμένα βουνά της Αλβανίας.
Ο παππούς δεν ήταν ένας ήρωας.
Δεν είχε τίποτα με τους Ιταλούς.
Δεν έφυγε χαρούμενος που πήγαινε να σκοτώσει και να σκοτωθεί.
Ήταν ένας ήσυχος νέος του χωριού που ήταν ερωτευμένος και του άρεσαν τα γλέντια.
Αγκάλιασε τους δικούς του, έσφιξε τα χείλια να μη δακρύσει και κίνησε για τον πόλεμο.
Δε γύρισε με μετάλλια.
Γύρισε μονάχα με ψείρες, μια κουβέρτα δανεική, σκληρές αναμνήσεις και ένα μπέρδεμα στην καρδιά του για τις νίκες, για τους φίλους του που χάθηκαν, για την ήττα, για την οπισθοχώρηση.
Γύρισε με ψηλά το κεφάλι, με την περηφάνεια πως έκανε το χρέος του.
Ο παππούς μου δεν πήρε μέρος στον Εμφύλιο.
Έζησε πολλά χρόνια ακόμα, έκανε παιδιά και εγγόνια και δούλεψε μέχρι τα γεράματά του.
Οι αναμνήσεις του δεν έσβυσαν ποτέ.
Εκείνος έσβυσε ήσυχα σε ένα νοσοκομείο.
Για τον παππού μου, για τους παππούδες μας, ήρωες του πολέμου και της αντίστασης, αλλά και τους άλλους, εκείνους τους ήρωες της δουλειάς και της ζωής, έβαλα σήμερα τη σημαία στο μπαλκόνι μου.
Όχι για κάποιους νεοέλληνες πολεμοχαρείς και πολεμοκάπηλους...
Όχι για τους Ελληναράδες του ψευτοτσαμπουκά και της αρπαχτής...
Όχι για τους “πατριώτες” του καναπέ, του φραπέ, του ρατσισμού, της αντίδρασης και του προπηλακισμού των αλβανόπουλων.
Την έβαλα περήφανα για να θυμάμαι τους παππούδες μας.
Γι' αυτούς που χάθηκαν και γι' αυτούς που έζησαν.
Την έβαλα και για να θυμάμαι τους μαυραγορίτες, τους δοσίλογους και τους χαφιέδες...
Και δεν τη χαρίζω κανενός.....