ψηφοφορίες, αμπελοφιλοσοφίες και άλλα ...

Μπαίνοντας στο λιμάνι του Βαθιού με το καράβι, διαπιστώνει εύκολα καθένας, πώς έχει αλλάξει ο τρόπος ανάπτυξης της σύγχρονης πόλης σε σχέση με την παλιά.
Αν το χαρακτηριστικό της ανάπτυξης του προηγούμενου αιώνα ήταν η συγκέντρωση σπιτιών σε ευδιάκριτους πυρήνες – γειτονιές, τα νέα σπίτια που χτίστηκαν και χτίζονται, μοιάζουν κατάμονα, σκορπισμένα, απομονωμένα...
Πολλοί οι λόγοι βέβαια, όπως οι όροι δόμησης για τις εκτός σχεδίου εκτάσεις, η απόκτηση αυτοκινήτων που επιτρέπει την ταύτιση της μόνιμης κατοικίας με την εξοχική, οι ... εξωφρενικές τιμές των οικοπέδων στο κέντρο της πόλης, αλλά και η βελτίωση του μέσου βιοτικού επιπέδου και οι εξ αυτού ανακύψασες αυξημένες ανάγκες σε χώρους που σε κάποιες περιπτώσεις (όχι λίγες)έχουν οδηγήσει σε νεοπλουτίστικες υπερβολές ...
Φοβάμαι όμως ότι υπάρχει και ένας “βαθύτερος” λόγος για αυτή την ... “αναδιάταξη” του πολεοδομικού ιστού...
Ο διαφορετικός – μοντέρνος τρόπος αντίληψης του “άλλου”.
Κάποτε η γειτονιά έπαιζε ρόλο κοινωνικό.
Συμπαραστεκόταν στις δύσκολες στιγμές του σπιτιού, ήταν παρούσα στις χαρές, το νυχτέρι στη γειτονιά ήταν τόπος συνάντησης και ανταλλαγής νέων και απόψεων, όπως και τα καφενεία, οι φούρνοι και τα μπακαλικάκια που ήταν σκορπισμένα στην πόλη για να εξυπηρετούν όλες τις συνοικίες.
Κάποτε “κοροιδεύαμε” τον νεο-αστικό τρόπο ζωής της πολυκατοικίας των μεγαλουπόλεων όπου δεν ήξερε ο καθένας ποιός μένει δίπλα...
Σήμερα, σε πολλές περιπτώσεις το ίδιο γίνεται και στη Σάμο...
Φταίει άραγε μόνο ότι κάποιοι “γείτονες” είναι “ξενόφερτοι” και περαστικοί υπάλληλοι, δάσκαλοι, στρατιωτικοί; Ή μήπως απλά, δε μας ενδιαφέρει πια ποιος μένει στο διπλανό σπίτι, αρκεί να μη μας ενοχλεί;
Προς μια νέα συλλογικότητα λοιπόν, πιο διευρυμένη και έξω από τα στενά όρια της γειτονιάς ή περιχαράκωση στη μικρή μας ατομικότητα με σύμμαχο μια καλή περίφραξη και την τηλεόρασή μας;
Η αδυναμία μας να διεκδικήσουμε και αυτά τα αυτονόητα, μήπως ξεκινάει από αυτή τη νέα κοινωνική πραγματικότητα όπου “κόλαση είναι οι άλλοι” και “δε βαριέσαι – εγώ νά 'μαι καλά...”
Μήπως και μεις εδώ, που γνωριζόμαστε μόνο με τα ψευδώνυμά μας και ωστόσο μοιάζουμε να΄χουμε τόσα κοινά, βολευόμαστε στην απρόσωπη επικοινωνία από την “ασφάλεια” του σπιτιού μας;
Στην ερώτηση της προηγούμενης εβδομάδας, δείξαμε ότι έχουμε ... χιούμορ ή εννοούσαμε τις ψήφους μας;
Ισοψήφισαν το ... “παίρνουμε τα όπλα” με το ... “κάνουμε μόκο” και το ... “κάνουμε πάρτυ”!!!
Είναι οι ... τάσεις που επικρατούν;;;
Από τη διάθεση για .... ένοπλη επαναστατική δράση (!!!!) μέχρι την κυνική (αλλά και ρεαλιστική...) διαπίστωση της πραγματικότητας....
Και κάπου, σε κάποιους, μια διάθεση για επαφή, μια προσπάθεια να ... ξεφύγουμε, αλλά και να “βρεθούμε” πιο ανθρώπινα, με μια ... “εφηβική” ανέμελη διάθεση...
Τι λέτε λοιπόν;;;